چرا بیشتر شهاب سنگ ها در اقیانوس ها سقوط میکنند علوم نهم
زیرا حدود ۷۱٪ از سطح زمین را آب‌های اقیانوس‌ها و دریاها پوشانده‌اند، بنابراین به‌طور ساده آماری، شهاب‌سنگ‌ها—که جهت‌شان از فضا مشخص نیست—بیشتر به‌سوی بخش‌های آبی می‌افتند. به عبارت دیگر:
- فُرم هندسی و توزیع تصادفی
- شهاب‌سنگ‌ها (بخشی از شهاب‌ها که هنگام عبور از جو نمی‌سوزند و به زمین می‌رسند) از جهات مختلفی وارد جو می‌شوند و مسیرشان را نمی‌توان کنترل کرد.
- چون بیش از دو سوم کرهٔ زمین را دریاها تشکیل می‌دهند، احتمال وقوع برخورد بر سطح آب بیشتر از برخورد بر خشکی است.
- انحلال و فرسایش شهاب‌سنگ‌های کوچک
- اغلب شهاب‌ها در اثر اصطکاک با جو، داغ می‌شوند و بخش عمده‌شان پیش از رسیدن به سطح کاملاً می‌سوزد. تنها آن دسته که نسبتاً بزرگ‌تر یا مقاومتر باشند، به شکل «شهاب‌سنگ» به سطح زمین می‌رسند.
- حتی اگر شهاب‌سنگ به اندازهٔ یک توپ فوتبال یا کوچک‌تر باشد، اگر در خشکی بیفتد، ممکن است خیلی سریع توسط فرسایش (باد و باران) دفن شود یا به‌سختی شناسایی گردد؛ اما اگر در اقیانوس فروریزد، عملاً هیچ اثری از آن برجای نمی‌ماند و فقط به‌صورت حباب‌های گازی یا امواج کوچک آبی مشاهده میشود (اغلب نادیده گرفته میشود).
- دشواری شناسایی شهاب‌سنگ‌های روی آب
- وقتی شهاب‌سنگی در خشکی فرود بیاید، امکان کشف رگه‌های فلزی یا سنگی، جُست‌وجوی عینی و ثبت اثر برخورد (دهانهٔ کوچک) وجود دارد.
- اما اگر داخل دریا یا اقیانوس فروریزد:
- در عمق آبی فرو می‌رود، جایی که عملاً کسی برای یافتن آن نمی‌رود؛
- شاید در عمق بسیار زیاد دفن شود یا خورد و در آب حل گردد؛
- به دلیل وسعت پهناور اقیانوس، احتمالش این است که گاهی چند روز یا هفته بعد حتی بفهمند آن نقطه برخورد کجا بوده (تنها از طریق رگباری که روی سطح آب ایجاد شده).
- آمار حدوداً نیمی از دریاها دهانه دارد
- در حوزهٔ برخوردهای بزرگ (مثلاً قطعات سنگی چند متری تا چند ده متری)، شکاف‌ها یا دهانه‌هایی در بستر اقیانوس ایجاد میشود. چون انرژی برخورد بسیار زیاد است، موج ایجادشده و اثرات هیدرودینامیک (جریان‌های زیرسطحی) به‌سرعت این دهانه‌ها را با رسوبات پوشانده و بعد از هزاران سال به‌سختی قابل تشخیص می‌شوند.
- مطالعات نشان می‌دهد که تقریباً نیمی از دهانه‌های شهاب‌سنگی شناخته‌شده در کف اقیانوس‌ها قرار دارد؛ اما چون زیر آب هستند، دیرتر کشف می‌شوند.
- خلاصه‌ی دلیل اصلی
- پوشش ۷۱٪ سطح زمین با آب: شانس برخورد بالاتر با دریا
- فرسایش و ناپدید شدن سریع‌تر در محیط آبی: کمتر دیده یا ثبت می‌شوند
- دشواریِ بررسی اعماق: بیشتر شهاب‌سنگ‌های افتاده در اقیانوس، کشف نمی‌شوند یا دیر کشف می‌شوند
بنابراین، نیازی به آن نیست که شهاب‌سنگ‌ها عجله‌ای برای افتادن در دریا داشته باشند؛ این صرفاً نتیجهٔ احتمالات است: وقتی فاصلهٔ زیادی از خشکی دارید، شانس برخورد با آب خیلی بیشتر است تا وقوع تصادف دقیقاً روی یک قطعه زمین خشک.
