چرا در دوره اسلامی به دانشمندان حکیم می گفتند
در دورهٔ اسلامی از واژهٔ «حکیم» (حَكِيم) برای نامیدن دانشمندانِ چندحوزه‌ای و پزشکان استفاده می‌شد، زیرا این عنوان ریشه در واژهٔ عربی «حکمت» به معنی «خرد و حکمت» داشت. خود لفظ «حکیم» از ریشهٔ ثلاثی Ḥ-K-M مشتق شده و هم به مفهوم «حکیم و دانا» و هم «قاضی» و «پزشک» به‌کار می‌رفت
در عصر طلایی اسلام (قرون ۲–۶ق/۸–۱۲م)، دانشمندان و حکمایی مانند ابن‌سینا، رازی و فارابی که در فلسفه، طب، علوم طبیعی و الهیات صاحب نظر بودند، با عنوان «حکیم» خوانده می‌شدند. این لقب نشان‌دهندهٔ جامعیت علم و عمل آن‌ها و تأکید بر دانشِ «حکمت عملی» (به‌ویژه طب سنتی یونانی-اسلامی) بود
