چرا در دوره اسلامی به دانشمندان حکیم می گفتند

در دوره اسلامی به دانشمندان، «حکیم» می‌گفتند، زیرا آن‌ها دانش گسترده‌ای در زمینه‌های مختلف علمی داشتند و در چند شاخه علمی، استاد و صاحب‌نظر بودند. این دانشمندان تنها به یک علم محدود نمی‌شدند، بلکه در علومی مانند پزشکی، فلسفه، ریاضیات، نجوم، جغرافیا و غیره تبحر داشتند. به همین دلیل، به آن‌ها لقب «حکیم» داده می‌شد که نشان از دانایی و فرزانگی آن‌ها در علوم گوناگون بود.

برای مثال، دانشمندانی مانند ابن سینا، رازی، ابوریحان بیرونی و خیام، نمونه‌هایی از این حکیمان هستند که در چندین رشته علمی صاحب تألیفات و نظریات مهم بوده‌اند. ابن سینا در پزشکی و فلسفه، رازی در پزشکی و شیمی، بیرونی در ریاضیات، نجوم و جغرافیا و خیام در ریاضیات، نجوم و ادبیات شهرت جهانی دارند.

علاوه بر این، بسیاری از این دانشمندان، علاوه بر دانش علمی، به حکمت و فلسفه نیز توجه داشتند و در پی یافتن حقیقت و معنای زندگی و جهان بودند. این نگرش فلسفی نیز مزید بر علت بود که به آن‌ها لقب «حکیم» اطلاق شود.

در واقع، لقب «حکیم» در دوره اسلامی، نشان از جامعیّت علمی و فلسفی دانشمندان آن دوره داشت و به همین دلیل، به دانشمندانی که در علوم مختلف صاحب دانش و نظر بودند، این لقب داده می‌شد.

چرا در دوره اسلامی اغلب دانشمندان کتابهای خود را به زبان عربی مینوشتند